Mury obronne w Lugo

Mury obronne wkomponowane były w zespół obronny utworzony przez fosę, mur i tzw. intervallum. Ponadto jest to jedyny taki mur na trzech kontynentach, na których rozprzestrzeniło się Cesarstwo Rzymskie, który zachował po dziś dzień cały swój obwód.

Rzymskie mury obronne w Lugo pochodzą z końca III wieku. Celem ich budowy była obrona rzymskiego miasta Lucus Augusti przed zagrożeniem ze strony barbarzyńców. Mury obronne wkomponowane były w zespół obronny utworzony przez fosę, mur i tzw. intervallum. Zajmują one obszar około 34,4 hektara i posiadają obwód wynoszący w przybliżeniu 2120 metrów. Ich grubość wynosi średnio około 4,20 metra, a wysokość waha się od 8 do 12 metrów. Mają plan czworokąta, zaś kryteria ich układu nadal nie są nam znane, gdyż niektóre z istotnych obszarów mieszkalnych zostały pozostawione bez ochrony, podczas gdy na innych odcinkach, w obrębie murów, znajdowały się strefy niezamieszkane przez ludzi. Mur został zbudowany z zaprawy wykonanej z ziemi, luźnego kamienia i otoczaków, zacementowanych wodą. Składa się obecnie z 71 sześciennych bloków (60 o zaokrąglonym kształcie i 11 czworokątnych), z dwupiętrowymi wieżami. Dostęp do obwarowania prowadził przez 10 bram, z których pięć otwarto w 1853 r. z uwagi na rozwijającą się urbanistykę. UNESCO uznaje Rzymskie Mury Obronne w Lugo za „unikalny i wyjątkowy przykład rzymskich fortyfikacji wojskowych”.